من لیلا صادقی هستم دکترای روانشناسی و دانش‌آموخته دانشگاه تهران .

بازی کردن از کودکی در من نهادینه شده و این را مدیون خانواده‌ام هستم .

خانواده‌ای که علاوه بر غذای جسم همیشه و به وفور غذای روان من را که همان بازی کردن بود در اختیارم می‌گذاشتند . من این قدرت را داشتم که اطرافیانم را مجاب کنم که در هر زمان که نیاز دارم با من بازی کنند ،کوچک و بزرگ  و شب و روز هم نداشت من کاری میکردم که بقیه نه به اجبار بلکه با لذت با من بازی می کردند. این شاید هنر من بود هنری که خدای زیبا در نهاد من گذاشته بود و اکنون من این داروی معجزه گر یعنی بازی کردن با بچه ها را به خانواده هایی که کودکشان قدرت مجاب کردن آنها را ندارند معرفی می کنم زیرا با تمام وجودم باور دارم که تمام مشکلات شناختی، عاطفی و رفتاری کودکان از طریق بازی مدیریت می‌شود و این باور حاصل سال‌ها تجربه و کار با کودکان ، و البته تجربه های شیرین کودکیم است . من این هدیه ی معجزه گر را به کودکان شهرم  میدهم و ساختن یک دنیای رنگی پر از بازی و شادی و هیجان را برای تمام کودکان سرزمینم آرزو می‌کنم .

به امید روزی که زمان بازی با کودکانمان  مانند زمان غذا خوردن آنها در اولویت قرار گیرد